Tussen 2013 en 2022 tilde Erwin Beltman met zijn team de grasmat van stadion De Kuip naar een hoger niveau. Tegenwoordig werkt hij als consultant. Op Sportvelden.info deelt hij z’n ervaringen om goede grasmatten te bereiken. Vandaag kijkt hij terug op de WK-velden in Qatar.
Het WK voetbal in Qatar had alles wat ’n groundsman zich kon wensen: een uitdagende klus, goede wedstrijden en géén klachten of grasproblemen waar we nog jaren over zullen spreken. Integendeel: het WK 2022 gaat de boeken in als één van de meest soepel verlopen eindtoernooien met spannende wedstrijden en met ’n winnend team en winnende captain die iconische beelden hebben opgeleverd die inmiddels miljoenen keren zijn gedeeld. Dat is goed voor de sport. Qua spanning heb ik regelmatig op het puntje van mijn stoel gezeten maar als grasliefhebber heb ik vooral achterovergeleund: aan de kwaliteit van de stadionvelden viel namelijk nauwelijks wat af te dingen. En als ik de verschillende spelers mag geloven die ik sindsdien heb gesproken, dan waren de velden op de diverse trainingsaccommodaties zelfs nog beter. Complimenten aan alle groundsmen en hun medewerkers zijn daarom meer dan terecht. Ga er namelijk maar eens aanstaan: 64 wedstrijden over 8 stadions in 29 dagen in een land waar het, feitelijk, aan alle voorwaarden voor ‘n goede grasmat ontbreekt. Als de schijnwerpers in Qatar dus, behalve op de spelers en coaches, alleen nog op de scheidsrechters, officials, WAG’s, politici en sponsors schenen dan is er gewoon puik werk geleverd en is de groundsman de noodzakelijk maar stille kracht gebleken. Beter kun je niet wensen.
Verbeterpunten
Ondanks al het goede werk, zijn er me toch een aantal dingen opgevallen. Allereerst dat alle activiteiten voorafgaande aan de wedstrijd, naar gelang het toernooi vorderde, steeds nadrukkelijker z’n sporen achterlieten. Ik begrijp wel dat die shows en opvoeringen op het veld een belangrijk onderdeel van het programma zijn, maar als dat er toe leidt dat je sporen in het veld ziet nog voordat er één bal gerold heeft, dan liggen, wat mij betreft, de prioriteiten verkeerd. Ik begreep dat de situatie in sommige stadions er toe leidde dat er, later in het toernooi, besloten is om de activiteiten te beperken om zo het veld wat te ontzien.
Alle velden werden ook ontzien doordat het teams ditmaal niet was toegestaan om in het stadion te trainen. Dat was voor het eerst. Ergens valt het te begrijpen omdat tijdens de groepsfase in elk stadion om de dag een wedstrijd werd gespeeld. En met 84 beschikbare trainingsaccommodaties, hadden de teams voldoende keuze om uit te kiezen. Tegelijkertijd zet ik wel vraagtekens bij het besluit om het toernooi in zo weinig stadions af te werken. De laatste keer dat het WK in minder dan 10 stadions werd gespeeld was in de VS in 1994. Maar toen namen er slechts 24 landen aan het toernooi deel. Ik hoop daarom dat, alle technologieën ten spijt, FIFA inziet dat het met 8 stadions echt de ondergrens heeft bereikt. Meer stadions in meer speelsteden zal het toernooi ook toegankelijk maken voor een grotere groep mensen.
Optisch bedrog?
De groene vlekken op veel van de tenues verried dat er her en der met kleurstof is gewerkt. Ergens is dat opmerkelijk omdat de mooie kleur en kleurvastheid van de gekozen grassoort juist één van de redenen was om voor het betreffende gras te kiezen. Aan de andere kant moet ik opmerken dat ik relatief weinig speelschade heb gezien. Deels kan dat omdat er op hybridevelden werd gespeeld, maar het is best mogelijk dat de verf juist dat heeft moeten maskeren.
Een andere ondersteunende activiteit die later in het toernooi zichtbaarder werd, was het injecteren van kunstgras in de doelmond. Het hele WK werd op hybride-velden gespeeld maar wie de beelden van de finale in het Lusail-stadion goed bekijkt ziet hoe de strepen van extra geïnjecteerde kunstgras de doelmond vullen. Jammer, want met de huidige technieken had dit stuk prima kunnen worden opgelapt met gras.
Wat me verder opviel was dat men meteen na de wedstrijd de assimilatielampen op de grasmat zette en dat dat vooral handmatig werd gedaan. Alsof een tractor voor de mat te zwaar zou zijn. Waar we hier in Europa er voor kiezen om meteen na de wedstrijd het veld af te zuigen, leek het er in Qatar op dat men zoveel mogelijk grasgroei wilde. Of misschien wilden ze het veld drogen, want er werd ook veel gesproeid om een snel spelletje te bevorderen.
Aanleiding om te investeren
Qatar greep de organisatie van het WK aan om fors in het land zelf te investeren terwijl, naar het schijnt, FIFA juist ruim 7,5 miljard dollar aan het WK 2022 heeft verdiend. Daarvan is zo’n 440 miljoen als premie onder de deelnemende landen verdeeld. Winnaar Argentinië mocht $42 miljoen op haar rekening bijschrijven. Frankrijk ontving ’n slordige $31 miljoen. Beide landen zijn zogenaamde voetbalgrootmachten waardoor ik juist extra blij ben voor Kroatië en, met name, Marokko met de prestaties van hun nationale teams. Voor Kroatië betekent dat, na de verdiensten voor hun 2e plek in 2018, ditmaal ’n financiële impuls van $27 miljoen terwijl smaakmaker Marokko $25 miljoen heeft verdiend. Ik hoop oprecht dat deze, maar ook alle andere deelnemende bonden, een aanzienlijk deel van die inkomsten in hun accommodaties en met name in de velden zelf én het onderhoud ervan, gaan investeren. Niet alleen de stadionvelden voor de hoogste competitie maar bovenal goede velden voor de amateurcompetities. FIFA heeft absoluut ‘n punt wanneer het claimt dat voetbal ’s werelds meest laagdrempelige sport is. Maar als het in de toekomst dit soort astronomische bedragen wil blijven verdienen, dan zal er bovenal in de spelers van die toekomst moeten worden geïnvesteerd. Lionel Messi is een uitzonderlijke speler maar tevens een die vrijwel z’n hele leven op goed onderhouden velden heeft gespeeld. Ook topscoorder van zowel het WK 2018 als WK 2022, Kylian Mbappé, weet haast niet beter dan de velden uit topcompetities. Als de 32 deelnemende teams nu een fractie van hun premie aanwenden om in goede velden te investeren dan maakt het WK 2022 in Qatar een blijvend, positief verschil. Dat is dat ook de beste garantie dat we in de toekomst kunnen blijven genieten van dit soort kaliber spelers.
Erwin Beltman is voormalig groundsman van Stadion De Kuip in Rotterdam. Tussen 2013 en 2022 werd het stadionveld acht keer op rij uitgeroepen tot beste veld van de Nederlandse Eredivisie. Tegenwoordig is hij directeur van Master in Grass en ondersteunt en adviseert hij collega groundsmen.
De visie of informatie die hij in zijn artikelen deelt, hoeven niet perse die van de uitgever te zijn.
In februari bespreek ik hoe de stadionvelden uit deze lange winterstop zijn gekomen.
