
De secundaire backing heeft een aanzienlijke impact op de ecologische voetafdruk van een kunstgrastapijt. Het is ook de grootste belemmering bij pogingen om de recycleerbaarheid van de kunstgrasmat te verbeteren. Welke verbeteringen komen er op de markt?
De meeste kunstgrastapijten zijn afgewerkt met latex om de garenvezels te verankeren en stabiliteit, duurzaamheid en functionaliteit aan het tapijt toe te voegen. Historisch gezien gebruikten tapijtproducenten in de VS voornamelijk PU,terwijl die in Europa de voorkeur gaven aan latex. De belangrijkste reden voor dit verschil zijn de verschillende manieren waarop kunstgras aan weerszijden van de oceaan wordt geproduceerd. In de VS heeft zich een industrie ontwikkeld rond alleen de afwerking van tapijtproducten met bedrijven die alleen deze specifieke service leveren, terwijl dit in Europa voornamelijk door de tapijtproducent zelf wordt gedaan. Beide afwerkingen hebben hun voor- en nadelen. Voor latex zijn meer grondstoffen nodig dan voor PU. Het is een afwerking op waterbasis en vereist als zodanig hoeveelheden water en, nog belangrijker, een aanzienlijke energie-input om het eindproduct te drogen. Een latexcoatinglijn kan gemakkelijk tussen de 50 en 100 m lang zijn om een goede toepassing en droging te garanderen. Dit heeft z’n impact op het gebouw dat nodig is om de unit te installeren. De ovens hebben een constante temperatuur van 240 graden Celsius nodig. Afvalwater uit de productie moet worden gereinigd voordat het kan worden geloosd, terwijl de afvoer van overtollige latex alleen door een gespecialiseerd verwijderingsbedrijf kan worden afgevoerd. Latex vereist ook antimicrobiële en schimmelwerende additieven om de opbouw van ongezonde micro-organismen op de lange termijn te voorkomen. Ondanks dit alles is een latex afwerking goedkoper in vergelijking met een PU afwerking. Het biedt ook elasticiteit en veerkracht aan het eindproduct, waardoor het minder vatbaar is voor barsten onder stress of veranderingen in de omgeving. Om die reden is latex de favoriete afwerking voor tapijten die worden gebruikt in ruimtes met frequente temperatuurschommelingen of installaties die tijdens de installatie aanzienlijke bewegingen of aanpassingen vereisen.
Hoewel voor het aanbrengen van PU nauwelijks water en aanzienlijk minder energie nodig is en het wordt geprezen als een betere tuftverankering, is de samenstelling van het materiaal minder milieuvriendelijk dan latex. PU is een chemische combinatie van de twee componenten polyolen (een soort polymeer) en isocyanaten. Traditionele PU-formuleringen kunnen vluchtige organische stoffen (VOS) afgeven tijdens de productie en toepassing, waardoor ze een gevaar vormen voor werknemers en bijdragen aan luchtvervuiling. Kunstgrastapijten afgewerkt met PU blijken ook onmogelijk te recyclen, waardoor er nauwelijks een andere optie is dan het materiaal te verbranden zodra het is teruggewonnen. Dit is een praktijk die velen proberen te verbieden in het belang van het milieu.